نقد و بررسی فیلم Inglourious Basterds
فیلم پست فطرت های لعنتی کوئنتین تارانتینو یک فیلم جنگی بزرگ، جسورانه و بی مهابا است که عده ای را آزار می دهد، عده ای را مبهوت می کند و بار دیگر نشان می دهد که او یک کارگردان واقعیست، کارگردانی از لذت های دون کیشوتی. برای شروع، او در این فیلم یک پایان جایگزین بسیار مورد نیاز برای جنگ جهانی دوم فراهم می کند. برای یک بار هم که شده، حرامزاده ها آنچه را که حقشان است دریافت می کنند.
معرفی فیلم Inglourious Basterds
سینمایی حرامزاده های لعنتی یا پست فطرت های لعنتی فیلمی جنگی، تریلر، درام، اکشن و ماجراجویی، محصول سال ۲۰۰۹ به کارگردانی کوئنتین تارانتینو است. حوادث فیلم در زمان جنگ جهانی دوم اتفاق می افتد. کارگردان در این فیلم پایان جنگ جهانی دوم و رایش سوم را در یک ماجرای کاملاً خیالی به تصویر کشیده است. تارانتینو که خود نویسندگی فیلم را هم بر عهده داشته گفته است که ایدهٔ ساخت این فیلم را از مدت ها پیش در سر داشته و فقط ۱۰ سال روی شخصیت آلدو (برد پیت) در فیلم فکر می کرده است. حرامزاده های لعنتی ابتدا در شصت و دومین جشنوارهٔ فیلم کن نمایش داده شد و برنده یک جایزه شد و امتیازات بسیار خوبی هم کسب کرد. سپس در ۲۱ اوت ۲۰۰۹ در آمریکا اکران شد.
نقد و بررسی فیلم پست فطرت های لعنتی
از عنوان که برگرفته از یک فیلم درجه B محصول 1978 است گرفته تا آهنگ وسترن انیو موریکونه در اوپنینگ فیلم و در نهایت لوکیشن کلیدی فیلم که یک سالن سینما است؛ این فیلم عشق تارانتینو به سینما را در خود جای داده است. رنگ های عمیق و غنی این فیلمِ 35 میلی متری، لذت لامسه ای ایجاد می کند. شخصیتی در ابتدا و انتهای آن که در این بین دیده نمی شود، دایره داستان را کامل می کند. خود «حرام زاده ها»، مبارزان وحشی ای هستند که پشت خطوط نازی ها رها شده اند، نشانه ای غیرقابل انکار برای دوجین هیجان و خشونت هستند.
و بالاتر از همه، سه شخصیت نمادین در این فیلم وجود دارد که به طور گسترده و با عشق ترسیم شده اند: قهرمان داستان، آن نازی پست و آن دختر. این سه شخصیت با بازی برد پیت، کریستوف والتز و ملانی لورن، با مهارت تارانتینو در گرفتن یک شخصیت و تبدیل آن به شخصیتی قطعی و بزرگتر از زندگی، به طنز نزدیک می شوند، اما نه کاملاً و فیلم را تا انتها پیش می برند. بیایید بگوییم که آنها القاگر این هستند که بزرگتر از بیشتر شخصیت هایی هستند که در فیلم های معمولی و حتی خوب می بینیم.
بررسی داستان و شخصیت های فیلم Inglourious Basterds
داستان فیلم در فرانسه که تحت اشغال نازی ها قرار گرفته آغاز می شود، در اوایل جنگ، زمانی که سرهنگ بی رحم گشتاپو، هانس لاندا (والتز) به یک مزرعه دامپروری تک و تنها می رسد، جایی که او معتقد است کشاورز صاحب آن (دنیس منوچه) یهودیان را پنهان کرده است. حق با اوست و زن جوانی به نام شوسانا (ملانی لوران) به جنگل فرار می کند. کریستف والتز به خاطر همین چند صحنه و البته مابقی بازی درخشانشدر طول فیلم شایسته نامزدی اسکار است. او شخصیتی را خلق می کند که شبیه هر نازی ای – در واقع، هر کسی – نیست که در یک فیلم دیده ایم: او شیطان است، طعنه می زند، کنایه می‌پراکند، با اخلاقیات بازی می کند و در عین حال پوچ است.
قهرمان داستان، برد پیت است که در نقش ستوان آلدو راین، رهبری حرامزاده ها را برعهده دارد. تارانتینو احتمالاً می خواهد شخصیت «آلدو ری»، ستاره فیلم های جنگی بی شمار را در این ضخصیت ببینیم. راین توسط پیت به عنوان کاریکاتوری بزرگ از یک پسر جنوبی پرحرف معرفی می شود که می خواهد هر یک از مردانش 100 پوست سر نازی برای او بیاورند. برای سال ها، گروه او به احتمال زیاد در فرانسه زنده مانده و نازی ها را قتل عام کرده و می تواند در یک چشم بهم زدن با لباس های رسمی در شام شب حاضر شود.
آن دختر سوشانا است که توسط لورن در نقش دختری خوش اندام با رژ لب قرمز ظاهر می شود و در پایان فیلم، یک لباس قرمز نیز بر تن می کند. تارانتینو در این فیلم از او با جذبه یک فتیشیست، با کلوزآپ کفش، لب و جزئیات بدن و لباس عکاسی می کند. شک ندارم که او آثار هنرمند اسکاتلندی جک وتریانو و نقاشی های نوآر او از خانم های سیگاری با لباس قرمز را دیده و شیفته آنها شده است. شوسانا حسابی با فردریک زولر (دانیل برول)، قهرمان جنگ نازی ها که اکنون ستاره سینما شده، معاشقه می کند. او جوزف گوبلز را متقاعد می کند تا اولین نمایش فیلم جنگی جدید خود را در سالن سینمای او برگزار کند و این طرحی را تنظیم می کند که شامل نقض چندین قانون توسط تارانتینو به منظور ارائه فیلم مستند در مورد قابل اشتعال بودن چاپ فیلم نیتراتی است.
فیلم های تارانتیون به شدت خاص هستند
فیلم های تارانتینو در برابر طبقه بندی مقاومت می کنند. سینمایی پست فطرت های لعنتی بیشتر از فیلم داستان عامه پسند درباره جنگ نیست؛ پس لعنتی درباره چیست؟ البته باید اقرار کنم که اگر ژانر سرگرم کننده داشتیم این فیلم یکی از بهترین های آن ژانر بود. بازیگران او صحنه ها را نمی جوند، بلکه آن را لیس می زنند. او استاد این کار است که اجراها را تا جایی که می توانند به سمت اغراق نمادین بکشاند.
قبل از تماشای فیلم، می دانستم تارانتینو دوباره فیلم قابل توجهی ساخته است، اما می خواستم برای این بررسی دوباره آن را بینم و خوشحالم که این کار را انجام دادم. مانند بسیاری از فیلم های خوب، با ریواچ کردن آن بیشتر لذت خواهید برد. بلافاصله بعد از تماشای Pulp Fiction نظر من را پرسیدند. گفتم: نمی دانم این یا بهترین فیلم بود که دیده ام یا بدترین فیلم. به سختی می دانستم چه بلایی سرم آمده است ولی جواب این بود: بهترین فیلم. فیلم های تارانتینو راهی برای رشد شخصیت به شما می دهند و یک بار دیدن آنها کافی نیست.