معرفی فیلم The Zone of Interest
یکی از لذت های بزرگ جشنواره های سینمایی این است که جوایز آن می تواند به فیلم هایی برسد که مستحق آن هستند. این کار به کارکنان جشنواره ها اجازه می دهد تا فیلم های جایگزین را برای برخی از بزرگترین فیلم های سال، از جمله «آناتومی یک سقوط» برنده نخل طلا ارائه دهند. برخی از فیلم های دیگرِ جشنواره ی کن را در جشنواره های دیگر خواهیم دید، از جمله جدیدترین فیلم یکی از فیلمسازان محبوب که امروزه کار می کند و فیلمی که ساخته یکی از بهترین فیلم های سال 2023 است و آن فیلم، فیلم منطقه دلخواه، اثر جاناتان گلیزر است، درامی که در طول جنگ جهانی دوم اتفاق می افتد اما در مورد همراهی با شرارت می گوید و این برای ما بسیار ضروری است که بدانیم اگر با شر همراهی کنیم، زندگی روزمره آنهایی را که رنج می برند، نابود کرده ایم و البته این که بشر ناچار است وحشت هایی که تاریخ چشیده را مدام تکرار کنند. این فیلم، یک درام چالش برانگیز است که در روح شما رخنه می کند. خود من نیز از زمانی که فیلم را دیده ام، مدام به آن فکر می کنم. این فیلم بسیار تکان دهنده است.
ساز و کار گلیزر در ساختِ فیلم منطقه دلخواه
گلیزر (کارگردان سینمایی Under the Skin) فیلم خود را با یک نما از یک صفحه سیاه با سر و صدای رو به افزایش با یک لانگ شات که به عنوان یک پیش در آمد عمل می کند، آغاز می کند. به نظر می رسد این صحنه مکانیکی است و عناصری از موسیقی میکا لوی و صداهایی را که در ادامه فیلم بر آن مسلط خواهند شد، در خود جای داده است. به نظر می رسد این راهی برای بردن تماشاگران از دنیای عادیِ خودش به متنِ این فیلم باشد که «یعنی موبایل هایتان را رها کنید و به فیلم گوش کنید و آن را ببینید». منظور من از گوش کنید این است که آنچه در این فیلم می شنوید، به اندازه آنچه می بینید مهم خواهد بود.
بررسی خط داستان فیلم The Zone of Interest
فیلم منطقه دلخواه که بر اساس رمانی به همین نام نوشته مارتین آمیس ساخته شده است و تقریباً تمام آن در ملک رودولف هوس (کریستین فریدل) و همسرش هدویگ (ساندرا هولر) می گذرد (بازیگرانی که هر دو یک سال شگفت انگیز را با این فیلم و فیلم آناتومی یک سقوط سپری کرده اند). هوس فرمانده آشویتس است که در طرف دیگر دیواری است که زندگی او را از اردوگاه کار اجباری جدا می کند. رودولف و هدویگ در حالی که هزاران یهودی در آن سوی دیوار به قتل می رسند، به روال تشکیل خانواده ی شاد خود می پردازند و همه اینها برای خلق یک منظره صوتی از جهنم اتفاق می افتد. در حالی که بچه ها در باغ هدویگ بازی می کنند، صدای قطار، شلیک گلوله، فریاد و زوزه ی کوره های آدم سوزی بی وقفه در پس زمینه پخش می شوند.
نقد و بررسی فیلم منطقه دلخواه
اینکه نه تنها با کنار نسل کشی کنار بیاییم، بلکه از آن سود هم ببریم، به چه معناست؟ ما فیلم های زیادی دیده ایم که نازی ها و افراد شرور تاریخ را به عنوان کاریکاتور به تصویر می کشند. گلیزر مراقب است که این افراد را انسانی جلوه ندهد و یا از آن ها دفاع نکند ولی باید به صورت حقیقی زندگی روزمره ی آنها را به تصویر بکشد. البته، نازی ها از اردوگاه ها به خانه رفتند و خانواده هایی را درست خارج از آن وحشت بزرگ کرده اند. فیلم سینمایی منطقه دلخواه که با ترکیبی منقوش که هرگز توسط فیلمبردار بزرگ لوکاس زال در آن اغراق نشده است، با وجود فقدان ملودرام یا روایت سنتی، مسحورکننده است. گلیزر درک ما از یکی از هولناک ترین فصل های تاریخ جهان را با آشکار ساختن دنیوی بودن آن برای کسانی که مرتکب آن جنایات شده اند به چالش می کشد. فیلم منطقه دلخواه 10 سال در حال ساخت بوده است. گلیزر پس از تکمیل فیلم Under the Skin، مجذوب رمان منتشر نشده مارتین آمیس «منطقه مورد علاقه» شد. او پس از خواندن رمان، آن را انتخاب کرد. پل و هانا دال، دو شخصیت اصلی رمان منبع الهام رودولف هوس، باسابقه ترین فرمانده اردوگاه کار اجباری آشویتس و همسرش هدویگ بوده است. گلیزر ترجیح داده شخصیت های کتاب را با شخصیت های تاریخی و حقیقی عوض کند و دو سال تحقیق گسترده ای در مورد هوس ها انجام داده است. او چندین بار از آشویتس بازدید کرد و عمیقاً تحت تأثیر دیدن اقامتگاه هوس قرار گرفته. او با موزه آشویتس و سایر سازمان ها همکاری کرده و اجازه ی ویژه ای برای دسترسی به آرشیو گرفته و در آنجا شهادت بازماندگان و افرادی را که در خانواده هوس کار می کردند بررسی کرده است. گلیزر با کنار هم گذاشتن این شهادت ها، به تدریج تصویری دقیق از افراد مرتبط با رویدادها ساخته و آن را پرداخته است. او همچنین در طول تحقیقات خود از کتاب «زمین سیاه: هولوکاست به عنوان تاریخ و هشدار» اثر تیموتی اسنایدر، مشورت گرفته است.
نقدهای معروفی که به فیلم The Zone of Interest شده است
کوین میهر از نشریه ی تایمز آن را «فیلمی شاخص، بسیار مهم، که از ایده های دشوار نمی ترسد» نامیده. دونالد کلارک از ایریش تایمز نوشته: «ممکن است که گلیزر هنوز به خاطر اتخاذ این رویکرد رسمی در مورد مطالب حساس دچار مشکل شود. اما، در هر صورت، آن نظم خودساخته و فقدان احساساتی مطلق حاکی از احترام عمیقی است که او برای موضوع قائل است.» رافائل آبراهام از فایننشال تایمز گفته: «گلیزر به چیزی بسیار بزرگ تر از ساده سازی این هیولا دست یافته است و با عادی جلوه دادن آن رفتار شدیداً غیرانسانی، او ما را دوباره به فکر وحشت واقعی آن می اندازد.» جاناتان رامنی از اسکرین اینترنشنال نوشته است که این فیلم «از لفاظی های دروغین پرهیز می کند و حداکثر فضا را برای واکنش تخیلی و احساسی مخاطب باقی می گذارد.» دیوید ارلیش از IndieWire روندِ دوربین گلیزر را به خاطر القای «یکنواختی مسطح در فیلمی که در آن فقدان درام عمیقاً آزاردهنده می شود» تحسین کرده است.
